Zifiri karanlık bir odada kaybettiklerimi pili bitmiş bir fenerle arıyorum gibi hissediyorum artık. Benden ben eksilmişim gibi sanki. Her şey yanıyor gözlerimin önünde. Büyük bir aleve koşuyorum da söndürmeye bir damla suyum yok gibi. Nefes almak istiyorum da dünyadaki son oksijeni de kaybettim demek için harcamışım gibi. Neydi bu kin neyeydi bu hırs. Neden durmadın durmak için önünde o kadar durak varken freni boşalana o otobüsten neden bende inmedim diye düşünürken yazıyorum bunları. Kelimeler aklımda o kadar güzel yerlere oturuyor ki ruhum hür. Ruhum hür çünkü Alevi söndürmek için onun son damla suyunu kullanmayacağım artık. Ruhum hür çünkü imdat çığlığımı duyacak son kişide yok artık. Yalnızlık artık her yerimde. Duygularım hissizliklere giden bir denize açılıyor ruhum bedenimden çıkıyormuşçasına bir acı hissediyordum. Ama aklım, beynim sanki bir morfin etkisindeymişçesine hissizleşiyor artık. Sıcak bir yaz gününde kalın bir montla dışarı çıkıyor gibiyim artık. Herkese yaz gelsin ben kışın ortasında kalayım istiyorum. Son bir nefesim yok artık son bir sözüm yok her şeyin bittiği derin bir sessizliğe yalnızlık bu. Derin uzun sessiz dipsiz soğuk bir karanlık...
Yorumlar
Yorum Gönder